ciekawostki kulinarne

Sztuka kulinarna skrywa wiele ciekawostek i zagadek. Jest tak prawdopodobnie dlatego, że gotowanie w ogromnej mierze wiąże się z naturą, która jak wszyscy wiemy jest intrygująca, nieprzewidywalna i zawsze nas czymś zaskakuje.


NAJBARDZIEJ KALORYCZNE OWOCE

- winogrona (w 100 g mają 70 kcal, 300 g ma tyle kalorii co mała paczka chipsów, zawartość cukru aż 18%) 


- banany (w 100 g znajduje się około 100 kcal)


- awokado (około 85% kalorii w owocu stanowią kwasy tłuszczowe, jeden cały owoc średnio dostarcza 220 kcal, ale są zdecydowanie zdrowe kalorie)


- daktyle (w 100 gramach jest aż 300 kcal, wartość energetyczna w tych owocach jest większa niż w tej samej ilości mięsa wołowego, kurczaka, chleba czy ryżu)


źródło: polki.pl 



_______________________________________________________________

NAJBARDZIEJ EKSKLUZYWNE PRODUKTY ŻYWNOŚCIOWE NA ŚWIECIE

Wołowina Wagyu - Najdroższa wołowina na świecie pochodzi z mięsa krów hodowanych w okolicach japońskiego miasta Kobe. Wołowina ta jest znana i ceniona za swój wyjątkowy, soczysty smak. Surowe mięso wygląda jakby było oszronione, z powodu intensywnej, równomiernej marmurkowatości. Zawiera o wiele więcej kwasów omega 3 i omega 6, niż normalne mięso. Bydło tej rasy ma szczególne warunki chowu, np. oprócz paszy codziennie podaje się im piwo, które ma zaostrzyć apetyt. Oprócz tego krowy są codziennie masowane, co powoduje odkładanie się cienkiej warstwy tłuszczu i powstania delikatnej marmurkowatości. Za wołowinę wagyu trzeba sporo zapłacić. Kilogram kosztuje około 300 dolarów.

Tuńczyk błękitnopłetwy - Mięso tuńczyka błękitnopłetwego jest pośród wszystkich innych gatunków tuńczyków najbardziej cenione przez smakoszy. Sprzedaje się go zazwyczaj w całości na aukcjach rybnych. Za ważącego ponad 200 kg rybę trzeba zapłacić nawet 730 tys. dolarów.

Szynka Iberico - Ta najdroższa szynka świata pochodzi z Hiszpanii. Produkowana jest z rzadkiej rasy czarnych świń iberyjskich z hodowli farmera Manuela Maldonado. Czarne świnie hodowane są w górach na południu i południowym zachodzie Hiszpanii. Świnie te jedzą głównie żołędzie. Wypasane są na specjalnych pastwiskach gdzie rosną dęby korkowe. Szynkę z ich mięsa marynuje się przez 3 lata, zanim dopuszczona jest do sprzedaży. Udziec ważący ok. 7 kilo kosztuje ok. 8 tysięcy złotych.


Ziemniaki La Bonnette - Ziemniaki te uprawiane są wyłącznie na francuskiej wyspie Noirmoutier na Atlantyku, gdzie ziemia użyźniana jest wodorostami. Ze względu na delikatność i kruchość, zbierane są wyłącznie ręcznie. Mają wyjątkowy, lekko słonawy i trochę cytrusowy posmak. Cena dochodzi nawet do 500 euro za kilogram.




Grzyby Matsutake - Najcenniejsza odmiana grzybów na świecie. Występują w Japonii, Korei i Chinach i rosną jedynie pod czerwoną sosną japońską i zawsze w innym miejscu. Z kilogram tych grzybów trzeba zapłacić około 2 tys. dolarów.






Kawior z Bieługi - Na calym świecie uznawany jest za synonim luksusu. Czarna odmiana kawioru z ryby Bieługi cieszy się największym uznaniem, poza jednolitą barwą, posiada czystą i pikantną woń. Jest też uważany za najlepszy kawior na świecie. Jest najrzadszy i przez to najdroższy. W Rosji serwowany jest w złotych puszkach i za taką puszkę trzeba zapłacić 25 tysięcy dolarów.




Białe trufle - Za kilogram tego ekskluzywnego przysmaku trzeba zapłacić od 2 do 4 tysięcy euro, jednak największe okazy sprzedawane są za o wiele większe sumy na spcjalnych aukcjach. Grzyby te rosną w dzikich i całkowicie nieprzewidywalnych miejscach, dlatego też do poszukiwań białych trufli wykorzystuje się specjalnie wyszkolone psy lub świnie.


Orzechy Macadamia - Te najdroższe orzechy świata wielkością przypominają orzechy laskowe. Mają niezwykle twardą łupinę, pod którą kryje się pyszne, biało-kremowe wnętrze. Uprawiane są głównie w Australii i Nowej Zelandii. Za kologram tych orzechów trzeba zapłacić nawet 100 zł.





Szafran - Przyprawa cenniejsza niż złoto. Za kilogram tej przyprawy trzeba zapłacić ok. 6 tysięcy dolarów. A aby otrzymać pół kilograma potrzeba aż 75 tysięcy kwiatów krokusa, które zbiera się ręcznie. Być może stąd ta cena.





Arbuz Densuke - Najdroższy gatunek arbuza hoduje się tylko na wyspie Hokkaido. Za sztukę trzeba zapłacić nawet 6 tysięcy dolarów. Co w nim takiego wyjatkowego, że tyle kosztuje? Prawdopodobnie niepowtarzalny smak.





Herbata Tie Guan Yin - Według legend jej wyjątkowy smak to dar mitycznej bogini Guan Yin. Jest jest oficjalnie uznana za jedną z dziesięciu najlepszych chińskich herbat. Charakteryzuje się jasno-złotą barwą i wyjątkowym smakiem, o zapachu orchidei i słodkiego nektaru. Jej aromat jest na tyle silny, że pozwala na kilkukrotne parzenie. Kilogram tej herbaty kosztuje ok. 14,5 tysiąca dolarów.



Kawa Kopi Luwak - Kawa ta pochodzi z południowo-wschodniej Azji. Wytwarzana jest z ziaren, które wydobyte są z odchodów zwierzęcia nazywanego popularnie cywetą, a lokalnie luwak. jest to najdroższa kawa na świecie, kilogram kosztuje około 1000 euro!



źródło: polki.pl


_______________________________________________________________

JAK POWSTAŁ SZAMPAN?

Pierwsze krzewy winorośli posadzili w Szampanii (Champagne), w północno-wschodniej Francji Rzymianie, jeszcze w epoce gallo-romańskiej. Mimo, że warunki glebowe tego regionu powodowały, że trudno było osiągnąć naturalną dojrzałość owoców, to jednak uprawa tych winnych krzewów przetrwała, głównie dzięki mnichom.
Pierwsze wina z Szampanii zakwalifikowane do win francuskich nazywane były winami szampańskimi, gdzie słowo champagne oznaczało nieużytki, nadające się tylko na pastwiska dla owiec. Wina te były uznawane za szare, źle zabarwione, według winiarzy źle dojrzewające w beczkach. Aby polepszyć jakość wina, zachować jak najlepszy aromat, zaczęto je butelkować, jeszcze przed końcem pierwszej fermentacji. Miało to jednak swój skutek uboczny - dwutlenek węgla. Przyprawiło to mnichom wiele kłopotów, ponieważ korki strzelały, butelki wybuchały. Trunek został nazwany diabelskim winem. Pierre Dom Perignon, zakonnik piwniczny klasztoru Benedyktynów w opactwie Hautvillers, próbował na wiele sposobów udoskonalić wino, usuwać jego wady poprzez dobór odpowiednich gatunków winorośli. To on jako pierwszy zastosował korek dębowy, który przywiązywał do butelki włóknem konopnym nasyconym olejem, co pozwoliło winu zachować świeżość i pianę. Nakazał też produkowanie butelek o grubszych ściankach, które musiały wytrzymać duże ciśnienie gazu.

W XVIII i XIX wieku rozwój win z Szampanii następował bardzo szybko, powstawały wytwórnie musującego wina, tzw. domy szampana maisons de champagne. Każdy z nich doskonalił metodę produkcji tego trunku, powstało też szampańskie prawodawstwo. Ale dopiero w XIX wieku Ludwik Pasteur odkrył tajemnicę fermentacji, co zainicjowało rozwój méthode champenoise.
Obecnie Szampan wytwarza się z trzech odmian winogron: białej - Chardonnay i dwóch czerwonych - Pinot Noir i Pinot Meunier.

Pierwszym etapem jest mieszanie moszczu winnego pochodzącego z różnych odmian i winnic. Tak uzyskane wino podstawowe dojrzewa i z dniem pierwszym stycznia roku następnego rozlewane jest do butelek, do których dodaje się odpowiednie ilości cukru i drożdży. W następnych tygodniach zachodzi w butelkach proces fermentacji, po jego zakończeniu wino leżakuje jeszcze przynajmniej rok. Po tym okresie butelki ustawia się na stelażach, tzw. pulpitach do góry dnem i codziennie butelki są przekręcane szybkim ruchem o 1/4 obrotu, by drożdżowy osad zebrał się w ich szyjkach. Następnie szyjki butelek zanurza się w kąpieli solankowej o temperaturze – 18 stopni C, zamrażającej osad w czopie lodowym. Po usunięciu kapsla ciśnienie szampana wypycha czop z butelki, a powstały ubytek wina uzupełnia się mieszanką starego wina i cukru. To właśnie ilość cukru zawarta w tym roztworze decyduje, czy szampan będzie wytrawny brut, półwytrawny sec lub półsłodki demi-sec. Korki w butelkach oplatane są drucianym koszyczkiem i leżakują jeszcze przynajmniej trzy miesiące.

W piwnicach w Szampanii, w wykutych w kredowych skałach leżakuje około miliarda butelek, z czego dwa miliony trafiają rocznie do konsumentów na całym świecie.
Nazwa Szampan została zastrzeżona w 1911 roku i mimo iż w wielu winnych rejonach stosuje się méthode champenois, to wyłącznie produkty z regionu Szampanii mogą być tak określane.
Piję go, gdy jestem radosna i gdy mi smutno. Czasem wypiję w samotności. Uważam to za obowiązek, gdy jestem w towarzystwie. Zabawiam się z nim, gdy nie mam apetytu, i piję go, gdy jestem głodna. Poza tym nie dotykam go nigdy, chyba że chce mi się pić - mówiła Madame Bollinger. Casanova twierdził, że szampan jest nieodzownym elementem sztuki uwodzenia. Madame de Pompadour uważała, że Szampan jest jedynym winem, po wypiciu którego kobieta pozostaje piękną. Uwielbiali go Merilyn Monroe i Winston Churchill, który w 1918 r. powiedział do podwładnych: Panowie, pamiętajcie, że walczymy nie tylko za Francję, lecz także za szampana.
Coco Chanel zwykła mówić: Szampana piję tylko przy dwóch okazjach: gdy jestem zakochana, i gdy… nie jestem.




_______________________________________________________________

JAK POWSTAJE CZEKOLADA?

Krzysztof Kolumb przywiózł do Europy ziarno kakaowca. Można go zatem nazwać „Ojcem Czekolady”.
Czekolada to produkt, bez którego niemal 90% populacji nie wyobraża sobie życia. Działa na nasze zmysły, uwodzi zapachem, drażni smakiem, wprawia w dobry nastrój.
Od czasu, gdy czekolada pojawiła się na starym kontynencie, była pilnie strzeżoną tajemnicą. Hiszpanie przez lata ukrywali przed światem zdobyte przez Kolumba ziarna kakaowca. Ich kradzież groziła śmiercią. I to właśnie Hiszpanie, a dokładniej hiszpańscy zakonnicy, znający tajemne przepisy i orientalne przyprawy, wyczarowali pierwszą, słodką czekoladę.

W miarę jak zaczęła pojawiać się w kolejnych krajach Europy, zdobywała serca, rozbudzała emocje. Swoją delikatnością pieściła zmysły koronowanych głów, ale także poprawiała nastrój najbiedniejszym.Współczesna czekolada dostępna w niezliczonej ilości wariacji, kolorów, smaków i zapachów jest nieodłącznym atrybutem prawdziwego smakosza. Czarna, biała, gorzka czy nadziewana – wszystko zależy jedynie od naszych preferencji.

Wszystko zaczyna się od aromatycznych ziaren, skrzętnie wydobywanych z owoców drzewa kakaowego. Poddane suszeniu i wstępnej fermentacji zamieniają kolor na ciemnobrązowy, nabierając aromatu. Proces przebiega na okołorównikowych plantacjach wybrzeża Kości Słoniowej i Ghany. Kiedy wyschną, rozpoczyna się właściwy proces produkcji. Tu z pomocą czekoladowym rzemieślnikom rusza w pełni zautomatyzowana, nowoczesna maszyneria.
Ziarna po oczyszczeniu trafiają do prażenia, gdzie dzięki odpowiedniej temperaturze zdobywają charakterystyczny, mocny smak czekolady i przepiękną mahoniową barwę.

Właśnie ten proces wpływa na niepowtarzalny smak każdego ze słodkich produktów. To esencja jakości i najbardziej strzeżona tajemnica każdego producenta.
Zmieszane ziarna miażdży się następnie, aż do otrzymania półpłynnej masy – zwanej miazgą kakaową. Zawiera ona 55 % tłuszczu, który odzyskujemy po odpowiednim tłoczeniu. Pozostałością po tłoczeniu  jest proszek kakaowy. Zestawienie mas czekoladowych na bazie: miazgi, tłuszczu, cukru, mleka, następuje wg. receptur będących ścisłą tajemnicą każdej z firm czekoladowych.

O tym, że dzisiejszy smak i wygląd czekolada zawdzięcza w dużej mierze Hiszpanom świadczy nazwa kolejnego procesu technologicznego. Chodzi o konszowanie – od hiszpańskiego "concha" – muszla. To bardzo ważny proces polegający na długotrwałym i intensywnym mieszaniu płynnej masy czekoladowej w konszach.
Właśnie wtedy masa czekoladowa jest uszlachetniana, zyskuje jedwabistą gładkość i należyty smak.
Potem następuje jeszcze temperowanie, niezbędne przed napełnieniem form. Nie chodzi tu jednak o zaostrzanie brzegów smakowitych czekoladowych tabliczek, a o proces powodujący końcową krystalizację tłuszczu kakaowego.
Takie działanie powoduje idealny połysk, zachowujący się przez długie miesiące podczas prawidłowego przechowywania tabliczek czekoladowych. Formowanie i pakowanie czekolady wieńczy cały ten kunsztowny proces. Teraz wystarczy już tylko dokonać wyboru i delektować się wyjątkowym smakiem ulubionych łakoci.
źródło: polki.pl



_______________________________________________________________

CZOSNEK

Czosnek dawniej uznawany był za magiczną roślinę. W wielu krajach stosowany jest jako afrodyzjak, a niegdyś z powodu jego ostrego zapachu wierzono, że ma moc odstraszania złych duchów i wieszano go w oknach.
Niezwykłe właściwości czosnku znane są ludziom od kilku tysięcy lat. To naturalny antybiotyk, który niszczy czynniki chorobotwórcze i wzmacnia nasz układ odpornościowy.
Czosnek działa bakteriobójczo, jest także wrogiem grzybów i innych drobnoustrojów. Regularnie stosowany, obniża także ciśnienie krwi, poziom cholesterolu i cukru.
Korzystnie wpływa na serce oraz układ krążenia. Nie bez powodu nasze babcie traktowały go jako antidotum na wszelkie infekcje. Naukowców wciąż zaskakują jego właściwości, między innymi przeciwnowotworowe – sugerują częste jego spożywanie w ramach profilaktyki – około pół ząbka dziennie.

Cenimy go również za mocny smak, który wyraźnie podkreśla walory przyrządzanych dań. Czosnek idealnie pasuje do dań mięsnych, sosów, zup czy sałat. Dania z czosnkiem są bardzo aromatyczne.
Doskonale komponuje się również z innymi mocnymi ziołami i przyprawami. W zasadzie pasuje niemal do każdej potrawy i tylko od naszej inwencji zależy, jak go wykorzystamy.
Natarte nim kotlety schabowe będą o wiele bardziej aromatyczne. Znakomicie sprawdzi się jako składnik marynaty do mięs grillowanych.
Nie brakuje również miłośników smaku czosnku pod postacią sosu. Świetnie pasuje jako dodatek do pizzy, kanapek, wędlin czy jaj.
Czosnek w kuchni idealnie sprawdza się również jako naturalny konserwant. Dodany do zalewy, zapobiega psuciu się przetworów.

Najczęstszym zarzutem kierowanym pod adresem czosnku jest przykry zapach z ust pojawiający się po jego zjedzeniu.
Nie da się ukryć – woń jest silna i potrafi utrzymywać się przez długie godziny. Nie rezygnujmy jednak z tego zdrowego dodatku.
Metod na pozbycie się nieprzyjemnego aromatu jest wiele. Najskuteczniejsza jest zwykła zielona pietruszka. Kilka minut jej intensywnego żucia sprawia, że czosnek staje się praktycznie niewyczuwalny.
Inne produkty, które skutecznie zwalczają nieprzyjemny zapach, to słodki miód, goździki, ziarna kawy, imbir czy lampka czerwonego wina.
źródło: polki.pl



_______________________________________________________________

MIÓD

Wysoka wartość zdrowotna i energetyczna miodu jest nie do przecenienia. W sumeryjskich księgach sprzed 4000 lat zalecano miód jako doskonały produkt odżywczy i leczniczy. Także starożytni Grecy spożywali miód, uważając go za dar od bogów zapewniający siłę, zdrowie oraz długowieczność.
Miód ceniony był także w Egipcie, gdzie Kleopatra do pielęgnacji swej urody zażywała kąpieli z oślego mleka i miodu. Trudno też sobie wyobrazić życie Kubusia Puchatka bez jego: małe co nieco.

• Miód jest krystalicznie czysty biorąc pod uwagę jego właściwości biologicznie i chemicznie. Pszczoły są bardzo wrażliwe na wszelkiego typu zanieczyszczenia i giną zbierając zanieczyszczony nektar np. z opryskanych środkiem owadobójczym roślin.
• Miód jest produktem wysokokalorycznym. Tylko 1 kg miodu dostarcza około 3300 kcal. Idealnie nadaje się dla ludzi wyczerpanych pracą fizyczną czy umysłową. Obecnie miód wchodzi w skład diety sportowców, alpinistów i nurków.
• Aby wytworzyć jeden kilogram miodu pszczoły muszą odwiedzić od 750 tysięcy do 3 milionów kwiatów. Ponadto, zanim efekt ich pracy zostanie umieszczony w plastrach, poddają go specyficznej obróbce.
• Miód jest jedynym produktem spożywczym, który się nie psuje - odkrywane współcześnie w grobowcach faraonów miody nadają się w pełni do spożycia. Miód może natomiast ulec zakwaszeniu, np. przy kontakcie z ludzką śliną.
• 1 litr miodu waży od 1,38 do 1,45 kg. Oznacza to, że jest cięższy od wody o około 40%.
• Krystalizacja naturalnego miodu pszczelego następuje zwykle po 2-4 miesiącach od miodobrania. Jeśli krystalizacja nie występuje może oznaczać to, że miód jest mieszaniną różnych składników - niekoniecznie naturalnych.

Już w V wieku p.n.e., Hipokrates, uważany za ojca medycyny, stosował miód w sporządzaniu wielu leczniczych maści oraz wywarów. Jego uczniowie opracowali ponad 300 miodowych recept na różne schorzenia. Także według współczesnych specjalistów miód wzmaga rozwój umysłowy, zwiększa odporność na choroby oraz ma właściwości bakteriobójcze. Co jeszcze warto wiedzieć?
W skład miodu wchodzą głównie dwa cukry proste: glukoza - 30% (dostarcza organizmowi niezbędną energię) i fruktoza - 40% (stanowi istotną rezerwę energetyczną organizmu); sacharoza, enzymy, kwasy organiczne, w tym m.in. kwas jabłkowy, bursztynowy i cytrynowy; związki mineralne (potas, fosfor, wapń, żelazo, magnez). Miód zawiera również niewielką ilość witamin - przede wszystki witaminy z grupy B w tym B1, B2, B6, kwas foliowy, kwas nikotynowy i kwas pantotenowy.
Dzienne zalecane spożycie miodu (1 łyżeczka miodu = 9 gram) to:

• niemowlęta - 7g,
• dzieci 2-6 lat - 10-20g,
• dzieci 6-12 lat - 30-50g,
• młodzież i dorośli - 60-300g.

Miód działa jak antybiotyk. Wysoka aktywność antybiotyczna miodu związana jest z jego składem chemicznym. Aktywność ta wzrasta nawet 200-krotnie, gdy rozcieńczymy miód z wodą (łyżka miodu na pół szklanki). Te właściwości miodu pozwalają niszczyć rozwój bakterii, grzybów czy wirusów. Oznacza to m.in., że miód działa przeciwzapalnie, regenerująco oraz przeciwbólowo.
Miód jako oręż w walce z chorobami skóry. Dzięki wspomnianej wysokiej aktywności antybiotycznej, miód stosuje się do leczenia oparzeń i odmrożeń skóry, a także ran, owrzodzeń, wyprysków i ropni. Ponadto miód doskonale zabezpiecza skórę przed zakażeniem bakteriami, poprawiając odżywianie tkanek i przyspieszając ich regenerację.
Miód dobry na alergie. Miód nektarowy (głównie wielokwiatowy i spadziowy) zawiera w swoim składzie różnorodny zestaw pyłków, na które uczulona jest duża część społeczeństwa. Spożywanie miodu ma zatem korzystny wpływ na budowanie odporności alergicznej człowieka.
Miód dobry na choroby narządu wzroku. Obok właściwości antybiotycznych substancje zawarte w miodzie pozwalają na zwalczanie drobnoustrojów, w tym ropotwórczego gronkowca i paciorkowca, który jest przyczyną m.in. zapalenia rogówki i spojówki.
Miód koi nerwy. Ostatnie badania udowodniły, że miód wzmacnia układ nerwowy i poprawia samopoczucie. Jego działania uspokajające sprawiają, że doskonale wspiera proces leczenia różnego rodzaju nerwic i depresji. Ponadto miód łagodzi skutki stresu, poprawia łaknienie oraz pozytywnie wpływa na bezsenność.
Miód dobry na układ krążenia. Miód, podobnie jak zielona herbata, rozszerza naczynia wieńcowe serca, obniża ciśnienie krwi oraz reguluje krążenie. Poza tym, zmniejsza napięcie na tle nerwowym, poprawiając tym samym nasze samopoczucie.
Miód dla układu oddechowego.
Miód balsamem dla układu pokarmowego i oddechowego. Także w tym obszarze miód ma wiele zastosowań. Po pierwsze, działa leczniczo w chorobie wrzodowej żołądka i dwunastnicy, w nieżytach żołądka, zapaleniu jelit, wątroby i woreczka żółciowego. Po drugie, reguluje czynności trawienne żołądka, poprawia przemianę materii i korzystnie wpływa na biegunki czy zaparcia. Dodatkowo, pobudza perystaltykę, zmniejszając tym samym skurcze jelit i korzystnie wpływając na jelito drażliwe. Miód zmniejsza również szkodliwe działanie nadmiaru kawy i alkoholu, ponieważ odżywia komórki wątrobowe i działa odtruwająco na organizm. W przypadku, układu oddechowego miód ma działanie przeciwzapalne i wykrztuśne. Chroni drogi oddechowe przed bakteriami; stosowany jest w leczeniu przeziębienia, kaszlu (także tego na tle alergii), zapalenia gardła, czy też kataru.

Biorąc pod uwagę surowiec, z jakiego powstał miód, wyróżnia się trzy podstawowe jego odmiany:
Miody nektarowe (kwiatowe) - wytwarzane z nektaru roślin, wydzielanego z nektarników kwiatowych lub pozakwiatowych. Zaliczamy do nich (źródło Wikipedia) m.in.:

• Miód rzepakowy - w stanie płynnym kolor słomkowy. Krystalizuje się szybko, w ciągu kilku dni po odbiorze. Po skrystalizowaniu jest biały lub kremowy o konsystencji drobnoziarnistej, mazistej. W smaku bardzo słodki. Zapach kwitnącego rzepaku, raczej nieprzyjemny; z czasem woń słabnie.Miód o największej ilości glukozy i aminokwasów.
• Miód wrzosowy - w stanie płynnym kolor ciemnobrunatny, a konsystencja galaretowata. Krystalizuje się dość szybko. Po skrystalizowaniu pomarańczowy lub ciemnobrunatny o konsystencji drobnoziarnistej. Smak lekko gorzkawy, ostry. Zapach kwiatów wrzosu, silny.
• Miód gryczany - nadaje się do wyrobu miodów pitnych. Duża zawartość kwasów sprawia, że fermentacja napojów przebiega prawidłowo, a silny aromat i swoisty ostry smak czyni napoje miodowe bardziej pikantnymi. W stanie płynnym, kolor ciemnoherbaciany do brunatnego. Po skrystalizowaniu kolor brązowy, konsystencja gruboziarnista przy czym na powierzchni często pozostaje warstwa rzadkiegomiodu. Miód o silnym zapachu kwiatu gryki, smak ostry lekko piekący.
• Miód akacjowy - w stanie płynnym kolor bezbarwny lub jasnosłomkowy, długo nie krystalizuje się. Stan skrystalizowany - kolor jasnosłomkowy, kremowy.Miód o słabym zapachu kwiatu akacji, mdły. Odznacza się znacznie większą zawartością sacharozy niż wszystkie inne miody nektarowe. Jest lubiany przez dzieci.
• Miód lipowy - w stanie płynnym kolor żółty lub zielonkawożółty. Konsystencją i barwą przypomina olej rycynowy. Po skrystalizowaniu ma kolor żółtopomarańczowy lub brunatny; konsystencję drobnoziarnistą, krupkowatą. Miód o wyraźnym zapachu lipy. Ostry w smaku z lekką goryczką.
• Miód koniczynowy - w stanie płynnym barwa słomkowożółta, zapach kwiatów koniczyny, nikły. Po skrystalizowaniu barwa jasnożółta, smak bardzo słodki, łagodny, ale nieco mdły.Miód z koniczyny czerwonej jest jaśniejszy i długo pozostaje w stanie płynnym. Po skrystalizowaniu jest prawie biały. Ma wyraźny, nie spotykany w innych miodach, kwaskowaty posmak.
• Miód bławatkowy - barwa złocistożółta, zapach bławatka, miód o ostrym, charakterystycznym smaku.
• Miód manuka - w stanie płynnym, kolor dość ciemny. Jest to miód uzyskiwany na Nowej Zelandii z kwiatów rośliny manuka. Ostry w smaku , intensywny w zapachu ma bardzo cenione właściwości lecznicze.Jako jedyny chyba naturalny antybiotyk działa na Helicobacter Pylori i można nim zastąpić wyniszczającą terapię antybiotykową.
• Miód malinowy - w stanie płynnym kolor żółtawy. Po skrystalizowaniu żółtozłocisty. W smaku łagodny, lekko kwaskowaty o lekkim zapachu malin. Lubiany przez dzieci.
• Miód wielokwiatowy - w stanie płynnym kolor żółty. Po skrystalizowaniu kolor jasnobrązowy. Łagodny o woskowym zapachu. Może też posiadać różne barwy i smak uzależnione od rodzaju oblatywanego kwiatu.

Miody spadziowe (leśne) - wytworzone ze spadzi zebranej z drzew iglastych (głównie jodła, świerk i sosna) i liściastych (głównie topola, klon, brzoza i dąb). Zaliczamy do nich (źródło Wikipedia):

• Miód z drzew owocowych - barwa złocistożółta o zapachu płatków kwiatowych i łagodnym smaku.
• Miód ziołowy (górski) - barwa ciemnożółta do pomarańczowo-żółtej, zapach intensywny. Miód o smaku korzennym.

Miody nektarowo-spadziowe - wytworzone przez pszczoły częściowo z nektaru, a częściowo ze spadzi.
Bardzo często pijemy herbatę z miodem. Na szczęście, obiegowa opinia, że miód dodawany do gorącej herbaty traci wszystkie swe dobroczynne właściwości, jest nieprawdziwa. Osłabia się natomiast działanie niektórych składników, głównie enzymów diastazy i inwertazy. Aby tego uniknąć zaleca się odczekać, aż napój nieco ostygnie (do 45-55°C). Warto dodać, że skrystalizowany miód można przywrócić do postaci płynnej poprzez jego ogrzanie - jednak do temperatury nie wyższej niż właśnie 45-55°C.
Natomiast najlepszym sposobem leczniczego spożycia miodu jest rozpuszczenie łyżeczki miodu kilka godzin przed spożyciem w ciepłej wodzie lub herbacie. Pod wpływem wody następuje wzmożone działanie enzymów zawartych w miodzie, które powodują przetwarzanie glukozy w nadtlenek wodoru (woda utleniona). Związek ten charakteryzuje się silnym działaniem antybiotycznym i bakteriobójczym.


_______________________________________________________________

GUMA DO ŻUCIA

Taka niepozorna, a tyle w niej dobroci. Guma do żucia jest nietypowym produktem spożywczym, spełniającym ważne funkcje w organizmie człowieka. Naukowcy zwracają uwagę na istotne oddziaływanie procesu jej żucia na ludzki układ nerwowy.
Badania potwierdziły, że żucie gumy uspokaja i pomaga skupić się na bieżących czynnościach oraz wpływa na złagodzenie napięcia mięśniowego. Autorytet z dziedziny medycyny - prof. Hollingworth - stwierdził, że żucie prowadzi do ogólnego rozluźnienia i odprężenia mięśni, jednocześnie redukując stres.
Ciekawostka: Już w czasie II wojny światowej znane były uspokajające właściwości gumy do żucia. Otrzymywali je walczący na frontach żołnierze armii amerykańskiej.

Krótka historia
Pierwowzorem współczesnej gumy do żucia była żywica z kory drzewa gumowego Pistacia lentiscus, której do oczyszczania zębów i odświeżania oddechu używali starożytni Grecy oraz praprzodkowie dzisiejszych mieszkańców Ameryki. Naukowcy twierdzą, iż początki gumy do żucia, przypominającej w większym stopniu dzisiejsze jej postacie, sięgają lat 60 XIX wieku. Sprowadzono wówczas z Ameryki Środkowej do USA gumę z mleczka kauczukowego lateksu - chicle.

Z czego się ją produkuje
Podstawowe składniki to: baza gumowa, cukier puder, syrop skrobiowy, substancje smakowo-zapachowe i barwiące. Przy produkcji gumy do żucia stosuje się dwa rodzaje baz: zwykła i balonową.
Najbardziej charakterystyczną cechą gumy do żucia jest jej konsystencja, która w czasie żucia pod wpływem temperatury panującej w jamie ustnej przechodzi z pół twardej do ciągliwej.

Higieniczne właściwości gumy do żucia
Liczne badania przeprowadzone na całym świecie udowadniają, że w ostatnich latach do roli dodatkowego środka higienicznego dołączono gumę do żucia, zawierającą zamiast cukru środki ograniczające przyrost płytki bakteryjnej. W gumach bezcukrowych cukier zostaje zastąpiony substancjami silnie słodzącymi (ksylitolem lub sorbitolem). Wykazują one jednocześnie pewne działanie antybakteryjne.

Działanie antybakteryjne i zapobiegające próchnicy gum do żucia bez cukru, polega na pobudzeniu wydzielania śliny, zawierającej wyższe stężenie jonów wodorowęglanowych, ważnego czynnika powodującego podwyższenie pH śliny oraz zwiększony jej przepływ w jamie ustnej, która powoduje wypłukiwanie resztek pokarmowych. Należy również pamiętać, że żucie gumy nie może, w żadnym wypadku, zastępować szczotkowania zębów rano i wieczorem. Jest to jedynie dodatkowy zabieg wspomagający codzienną higienę jamy ustnej.
Postęp w dziedzinie wykorzystania gumy do żucia jako środka chroniącego uzębienie jest ogromny. Pojawiły się nawet patenty na gumę do żucia o działaniu polerującym i oczyszczającym zęby z kamienia, a nawet niszczącej drobnoustroje w jamie ustnej.

Ciekawostki
Relaksujące działanie gumy do żucia na mięśnie twarzy docenili kwatermistrze żołnierzy amerykańskich i właśnie z tego powodu jest ona stałą częścią codziennych racji żołnierskich we współczesnej armii USA.
Poza tym guma do żucia ma jeszcze wiele innych zalet. Oprócz odświeżenia oddechu, zaspokaja głód, co jest szczególnie ważne dla osób odchudzających się.

Wzbogacony smakołyk
Niektórzy producenci wzbogacają gumy owocowe dla dzieci w wapń, który jest bardzo ważnym składnikiem codziennej diety. Pierwiastek ten stosowany jest przy produkcji gum do żucia w formie mleczanu wapnia, który jest stosunkowo łatwo przyswajany przez organizm człowieka.
Wapń zawarty w takich gumach zostaje wchłaniany i wbudowywany w szkliwo zębów, przez co ma wpływ na remineralizację płytki nazębnej.

Dostępne smaki i postacie
Producenci gum do żucia prześcigają się z coraz to nowszymi propozycjami smaków.
Z pewnością każdy konsument może znaleźć wśród tych produktów coś dla siebie. Najbardziej popularne pozostają smaki miętowe, ale w różnych wariacjach smakowych: mięta pieprzowa, mięta słodka, eukaliptus, z dodatkiem limonki, żurawiny, cynamonu, imbiru, szałwii i innych różności. producenci oferują gumy do żucia o smakach owocowych: owoców tropikalnych, owoców leśnych, truskawki, jabłka itd., przy czym niektóre z nich nie posiadają w swym składzie cukru i dodatkowo zostały wzbogacone w wapń. Ciekawą propozycją są też gumy wzbogacane w witaminy np. witaminę C, która uwalnia się z produktu pod wpływem śliny podczas żucia i łatwo zostaję przyswojona przez organizm. Niekiedy można jeszcze znaleźć w sklepie gumy z sokiem owocowym zamkniętym wewnątrz pastylki. Podczas przegryzania i żucia sok uwalnia się dostarczając nam bardzo przyjemnych wrażeń smakowych.

Pomaga rzucić palenie!
Specjalną grupę konsumentów gumy do żucia stanowią osoby, które walczą z nałogiem palenia papierosów. Dla nich produkowane są gumy do żucia zawierające w swoim składzie dawki nikotyny, dzięki czemu pomagają nałogowym palaczom stopniowo zmniejszać ilość nikotyny dostarczanej do organizmu i w efekcie skutecznie zerwać z nałogiem.


_______________________________________________________________

TAJEMNICE KAWY

Jaka jest kawa, którą pijemy? Wiemy z doświadczenia jak na nas wpływa, ale czy znamy jej tajemnice? Kawa to bowiem czarna magia i anielski smak. Kawa jest obok wody najpopularniejszym napojem na świecie. Co roku wypijanych jest ponad 450 miliardów filiżanek. To więcej niż herbaty.
Kawa pochodzi z Etiopii, a w Europie pojawiła się około XVI wieku. Jest to jedna z najbardziej popularnych używek na ziemi i główne źródło kofeiny. W tym artykule przyjrzyjmy się kawie z bliska, aby zbadać jej tajemną moc.

Korzyści wynikające z picia kawy (1-2 filiżanek):

• Działa pobudzająco, pomaga usunąć oznaki senności (choć u niewielkiego odsetka ludzi na świecie kawa nawet w niewielkich ilościach działa odwrotnie - usypia zamiast ożywiać). Ponadto kawa dotlenia mózg, poprawia koncentrację i pamięć krótkotrwałą.

• Najważniejszą substancją odpowiedzialną za działanie kawy jest kofeina, która pobudza działanie kory mózgowej oraz całego centralnego układu nerwowego. To zawarta w kawie kofeina zmniejsza uczucie zmęczenia. Wywołuje obniżenie napięcia mięśni gładkich, powodując odprężenie i lepsze samopoczucie.

• Ryzyko zachorowań na kamicę żółciową jest niższe o 40% w przypadku mężczyzn pijących 1-2 filiżanek kawy dziennie (badanie przeprowadzono na 46 tys. mężczyzn w wieku 40-75 lat).

• Kawa wpływa dobroczynnie na układ trawienia i krążenia.

• Aromat i działanie kawy wyostrzają zmysły.

• Polecana jest osobom, które cierpią na nadkwasotę i niedociśnienie tętnicze.

• Zmniejsza ryzyko raka jelita grubego, wątroby i pęcherza. Kawa ma bowiem dużo kwasu chlorogenowego oraz antynowotworowych przeciwutleniaczy, które wchłaniane są właśnie w tym odcinku jelita i neutralizują wolne rodniki tlenowe. Ponadto kawa działa moczopędnie, dzięki czemu szkodliwe substancje są szybciej wydalane z moczem.

• Chroni przed chorobą Parkinsona. Kawa stymuluje naczynia krwionośne w mózgu, dzięki czemu do komórek nerwowych dociera więcej tlenu i substancji odżywczych.

• Zapobiega astmie, tłumiąc wydzielanie histaminy odpowiedzialnej za alergię. Od dawna przypuszczano, że kofeina może mieć takie działanie, jednak ostatnio potwierdziły to badania koreańskich ekspertów przeprowadzone na myszach. Wstrzyknięta im kofeina zapobiegała atakom alergii. Teraz kolej na badania na ludziach.

• Zmniejsza ryzyko cukrzycy typu II. Dowodzą tego badania naukowców z Holandii, przeprowadzone na 17 tysiącach ochotników. Wykazały one, że przeciwutleniacze zawarte w kawie wpływają korzystnie na metabolizm cukru w organizmie.

• Wypicie kawy przed wysiłkiem fizycznym zmniejsza ból mięśni do 50%. A to dzięki kofeinie. Ponadto kawa zwiększa skuteczność środków przeciwbólowych. Można więc wraz z kawą przyjąć mniejszą ich dawkę, a efekt będzie taki sam.

• Kofeina wpływa też pozytywnie na nasze oskrzela, zwiększając ich światło i ułatwiając oddychanie. Polecana jest więc przy napadach duszności oraz przy astmie oskrzelowej

  Pamiętaj jednak, że kawa wiąże się również z zagrożeniami, szczególnie, kiedy pije się ją nałogowo:

• Kofeina zawarta w kawie wypłukuje z organizmu magnez i wapń. Powinny o tym pamiętać zwłaszcza panie w wieku powyżej 40 lat, a więc zagrożone osteoporozą. Kawa wpływa również niekorzystnie na wchłanianie żelaza z przewodu pokarmowego. Organizm może ulec zubożeniu o potas i cynk. Konieczne jest zatem uzupełnianie owych składników mineralnych poprzez większe spożycie warzyw i owoców.

• Kawa może wpływać na obniżanie nastroju. Spożywanie nadmiernej ilości kawy (powyżej trzech filiżanek dziennie) może powodować roztrzęsienie i nerwowość. Ponadto może mieć wpływ na obniżenie ogólnej kondycji.

• Kawa utrudnia zasypianie, dlatego nie należy jej pić 2-3 godziny przed pójściem spać.

• Kawa może powodować niestrawność.

• Podobnie jak herbata, wpływa na żółknięcie zębów i może prowadzić do próchnicy.

• Nieznacznie zmniejsza płodność zarówno u kobiet jak i u mężczyzn. U mężczyzn nie zostało to jednoznacznie stwierdzone, są bowiem sprzeczne wyniki badań. Pozytywny wpływ potwierdzili np. brazylijscy naukowcy, którzy zbadali 750 mężczyzn pod względem liczebności i ruchliwości plemników oraz poziom testosteronu w organizmie. Wyniki opublikowane w czasopiśmie „New Scientist” były jednoznaczne: plemniki mężczyzn pijących kawę były bardziej żywotne niż pijących napoje bez kofeiny.

• Badania eksperymentalne wykazały, że nadmierne spożywanie kofeiny może być jednym z czynników powstawania chorób serca, zwłaszcza jeżeli dołączymy do tego podobne działanie papierosów i stresu. Kofeina zwiększa ilość skurczów serca oraz może powodować ostry wzrost ciśnienia tętniczego, jednakże dotychczasowe badania wykazały, że istnieje bardzo zróżnicowana osobnicza reakcja na jej działanie.

• To jednak nie koniec złych wiadomości. Gdy pijesz więcej niż trzy filiżanki kawy, nadmiar kofeiny i innych substancji zawartych w kawie (jest ich około setki) wpływa niekorzystnie na układ krążenia, drażni błony śluzowe żołądka i jelit oraz powoduje wiele innych dolegliwości.

  Rozsądek jest najważniejszy. Dodaj do do niego również poniższe wskazówki:

• Tolerancja kofeiny u dorosłego człowieka jest różna. Decyduje o niej wiele czynników, m.in. zwyczaje żywieniowe, wiek, płeć, masa ciała czy też uwarunkowania zdrowotne. Generalnie przyjmuje się jednak, że optymalne spożycie to 100 - 400 mg kofeiny na dzień, czyli od 1 do 3 filiżanek kawy dziennie. Dawka 3 filiżanek jest już uznawana za maksymalną bezpieczną ilość. Natomiast spożycie 1000mg kofeiny dziennie może być już toksyczne dla naszego organizmu! Pamiętaj przy tym, że kofeina znajduje się nie tylko w czarnej kawie. Poniżej zawarta została lista napojów zawierająca kofeinę (w przypadku herbaty odpowiednikiem kofeiny jest teina):

- filiżanka czarnej kawy - 70-140 mg
- filiżanka kawy rozpuszczalnej - 95 mg
- filiżanka espresso - 57 mg
- niepełna szklanka czarnej, sypanej herbaty - 65 mg
- butelka napoju z koncernu Cola - 30-90 mg
- filiżanka kawy mrożonej - 50-70 mg
- szklanka herbaty w torebkach - 46 mg
- butelka (0,33l) Coca-Coli - 45 mg
- szklanka zielonej herbaty - 31 mgPij kawę przelaną przez filtr. Dzięki temu oczyścisz ją ze szkodliwych substancji, również tych odpowiedzialnych za zwiększanie stężenia cholesterolu we krwi.

• Kofeina przechodzi do mleka karmiących matek, przenika także barierę krew-łożysko, dlatego nie pij kawy będąc w ciąży lub jeśli karmisz piersią.

• Osoby zdrowe, dla których nie ma przeciwwskazań, mogą sobie pozwolić na wypicie 1-2 filiżanek dziennie, pod warunkiem, że nie będą jej pić na pusty żołądek.

• Ludzie znerwicowani, żyjący w ciągłym stresie lub zdenerwowani powinni ograniczyć picie kawy, gdyż wpływa ona niekorzystnie na funkcjonowanie układu nerwowego. Osoby z nadciśnieniem lub innymi schorzeniami układu krążenia powinny więc z tej używki zrezygnować lub pić kawę bezkofeinową. Obecnie produkowane kawy bezkofeinowe nie różnią się praktycznie smakiem i aromatem od kaw tradycyjnych.

• Od picia kawy (także tej bezkofeinowej) powinni się także powstrzymać wrzodowcy. Może ona znacznie zaostrzyć objawy chorobowe w wyniku zwiększonego wydzielania soku żołądkowego.

• Smak kawy uzależniony jest w dużym stopniu od wody.